เข้าสู่ระบบหรือลงทะเบียน
ติดต่อลงโฆษณา
[email protected]
หรือโทร. 081-811-1138 หรืออ่านรายละเอียดเพิ่มเติม คลิกที่นี่
RacingWeb.NET | The Racing Cars Community on Web.
ฟอรั่ม
>
Community Car Clubs
>
Nissan Car Clubs
>
Sunny Thailand
>
ฟังเรื่องงี่เง่าของผมครับทุกๆคน!...
>
ตอบกลับหัวข้อ
ชื่อ:
การตรวจสอบ:
กรุณาเปิดใช้งานจาวาสคริปต์เพื่อดำเนินการต่อ
กำลังโหลด...
ข้อความ:
<p>[QUOTE="boyzkung, post: 579829, member: 46402"]มีเรื่องจะเล่าให้ฟัง เมื่อวันจันทร์ที่ 24 มีนาคม 2551 เวลา 8.15 น.ถนนประชาราษฎร์สาย 1 บางซื่อ ประมาณตรงข้ามซอย 14 ก่อนถึงแยกบางโพ ผมได้เดินลงรถเมล์เพื่อจะไปยังที่ทำงาน ขณะที่ผมเดินไปนั้น ผมได้เห็นชายผู้หนึ่งกำลังพยุงคุณลุงคนหนึ่งอายุประมาณ 60 ลงไปนอนกับพื้น เพราะเขาหมดสติแล้วทราบว่าพัวน็อกพื้นอย่างรุนแรง (ลุงขี่ซาเล้งขายขนของเก่ามาอย่างเต็มคันรถและเยอะมากๆ ) วึ่งเขาอาจขับรถมาแล้วทรงตัวไม่อยู่จึงทำให้รถไถลไปชนฟุตบาทแล้วลุงตกลงมาหัวน็อกพื้น ผมเห็นดังนั้นจึงรีบวิ่งไปช่วยแล้วผมก็ปลดและใช้กรรไกรเสื้อลุงออกเพื่อให้อากาศถ่ายเทสะดวก แล้วผมก็ทำได้แค่โทรบอกรถพยาบาล และพัดลมให้ลุง ผมไม่แน่ใจว่าแกหายใจไหม ผมตรวจชีพจรไม่เป็น และผายปอดไม่เป็น ผมเสียใจมากที่ทำอะไรไม่เป็น จนกระทั่งมีชายผู้หนึ่งเขาก็มาผายปอดให้ลุงและปั้มหัวใจ แต่เวลาก็ผ่านมา 3-4 นาทีแล้ว แต่ผมยังเห็นเหมือนลุงมีอาการสะอึกอากาศอยู่ที่ปาก 1-2 ครั้ง ผมไล่คนที่มุงให้ออกไปไกลๆแต่ให้บางส่วนมายืนบังแดดแทน หลังจากนั้นอีก 3 นาที รถพยาบาลก็มาถึง ผมดีใจที่รถมาได้เสียที แต่ก็ไม่สบายใจว่ากลัวจะเสียคุณลุงคนนั้นไป แล้วเมื่อพยาบาลได้ตรวจดู แล้วสิ่งที่ทุก ๆ คนไม่อยากให้เป็นนั่นคือ ม่านตาคุณลุงเป็นสีฟ้าไปแล้ว พวกเราเสียคุณลุงไป มันไม่ยุติธรรมเลยหวะ.... เพราะคุณลุงเพิ่งจะขี่รถออกมาจากบ้านได้แค่ 500 เมตร อีกไม่ถึง 500 เมตรก็ถึงร้านขายของเก่าที่ลุงจะเอาของเก่าไปขายเพื่อเอาเงินมาเลี้ยงตัวเองและครอบครัวของเขาแล้ว แจ่แล้วแกก็มาตายก่อนที่แกจะได้มีความสุขกับเงินที่แกหามาได้อย่างสุจริต ผมโทษตัวเองทั้งวัน ว่าทำไมตอนที่ อาจารย์สอนวิธีปฐมพยาบาลเบื้องต้นเมื่อตอนสมัยเรียนมัธยม แต่ผมไม่ตั้งใจเรียน ไม่สนใจมันเพราะคิดว่าเป็นเรื่องไกลตัว ขออภัยนะครับ 'ทำไมกูไม่ตั้งใจเรียนวะ ถ้าวันนั้นเรียนดีๆแล้วเอาความรู้มาใช้ คงจะช่วยคุณลุงทันสิ ว่ะ! ' ผมทำงานไม่ได้ทั้งวัน เพราะคิดถึงภาพคุณลุงผู้นั้นที่เสียชีวิตอยู่บนมือของผมที่พยุงแกไว้ ผมคิดว่า ถ้าตอนนั้นคนที่เดินมาเป็นคนที่เขารู้เรื่องการปฐมพยาบาลแทนที่จะเป็นผม คุณลุงคงจะรอดนะ เฮ้อ ผมผิดเองครับที่ไม่สามารถช่วยชีวิตคุณลุงผู้นั้นไว้ได้ ทั้งๆ ที่มีโอกาสที่จะเรียนวิธีเมื่อ 5 ปีที่แล้ว แต่ก็ไม่!!! ผมอยากให้คุณลุงลุกขึ้นมาแล้วพูดกับผมว่า 'ช่วยชีวิตลุงไว้หรอหนุ่ม!!' แล้วผู้ที่อยู่ข้าง ๆ แกอีกคนนั้นคือลูกสาวของแก ร้องไห้กอดกับแกด้วยความดีใจ แทนที่จะร้องไห้ด้วยความเสียใจ </p><p>สิ่งนี้คงจะเป็นบทเรียน วึ่งทำให้ตั้งแต่วันนั้น ผมได้ศึกษาข้อมูลการปฐมพยาบาลเบื้องต้นมาตลอด เพราะอย่างน้อยผมก็ยังรู้สึกดีที่ได้กล้าเข้าไปช่วงแก แทนที่จะยืนมองผมกับพี่ชายคนหนึ่งช่วยคุณลุงผู้นั้นแล้วแดนเลี่ยงๆไปเหมือนพวกคนบางกลุ่มในบริเวณนั้นที่เหมือนไม่แสดงความเป็นห่วงเพื่อนมนุษย์ร่วมโลกด้วยกันเลย เพราะอาจจะมีคนพอจะทำอะไรเป็น แต่เขากลับไม่อยากมายุ่ง ได้แต่ยืนมอง พอมีคนขับรถมอไซด์มาจอดช่วยอีก 2-3 คนถึงได้เดินกันเข้ามาดู พวกนี้ มันน่า...นัก ถ้าเป็นต่างจังหวัดบ้านเราหละนะ เนี่ยวิ่งกรูกันเข้ามาช่วยละ จริงไหมครับ??? ผมไม่อยากให้สังคมที่มีความเจริญทางด้านวัตถุแต่กลับทำใหคนมีจิตใจแบบนี้กันหมด อย่างน้องถ้าช่วยอะไรไม่ได้ก็น่าจะมาโบกรถช่วยกันหน่อยก็ดี เพราะนี่มีแค่ ผมกับพี่อีกคนแค่นั้นที่ช่วยลุงอยู่กลางถนน โดยที่รถยังวิ่งไปวิ่งมาและโอกาสที่พวกเราจะโดนชนไปด้วยก็เยอะ.... </p><p> หลังจากนั้นผมก็ใส่บาตรและทำบุญอิทิศส่วนกุศลไปให้แกซึ่งที่ผมเล่าเรื่องนี้ไม่ใช่อะไรหรอกครับ 1 ผมแค่อยากให้ทุกคนลองศึกษาหาความรู้เรื่องช่วยชีวิตและปฐมพยาบาลขั้นต้นด้วย เพราะตั้งแต่วันนั้นมา ผมคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องไกลตัวอีกต่อไปแล้ว และ 2 ผมอยากให้ทุกคนมีน้ำใจกันมากขึ้นกว่านี้ ช่วยเหลือสังคมกันมากขึ้นหน่อย ไม่ใช่จะยืนมองกันเฉย ๆ ช่วยชีวิตคนเถอะครับ เป็นสิ่งที่ประเสริฐที่สุดในชีวิตมนุษย์แล้วแหละครับ ทุก ๆ คน </p><p> </p><p> บอย...[/QUOTE]</p><p><br /></p>
[QUOTE="boyzkung, post: 579829, member: 46402"]มีเรื่องจะเล่าให้ฟัง เมื่อวันจันทร์ที่ 24 มีนาคม 2551 เวลา 8.15 น.ถนนประชาราษฎร์สาย 1 บางซื่อ ประมาณตรงข้ามซอย 14 ก่อนถึงแยกบางโพ ผมได้เดินลงรถเมล์เพื่อจะไปยังที่ทำงาน ขณะที่ผมเดินไปนั้น ผมได้เห็นชายผู้หนึ่งกำลังพยุงคุณลุงคนหนึ่งอายุประมาณ 60 ลงไปนอนกับพื้น เพราะเขาหมดสติแล้วทราบว่าพัวน็อกพื้นอย่างรุนแรง (ลุงขี่ซาเล้งขายขนของเก่ามาอย่างเต็มคันรถและเยอะมากๆ ) วึ่งเขาอาจขับรถมาแล้วทรงตัวไม่อยู่จึงทำให้รถไถลไปชนฟุตบาทแล้วลุงตกลงมาหัวน็อกพื้น ผมเห็นดังนั้นจึงรีบวิ่งไปช่วยแล้วผมก็ปลดและใช้กรรไกรเสื้อลุงออกเพื่อให้อากาศถ่ายเทสะดวก แล้วผมก็ทำได้แค่โทรบอกรถพยาบาล และพัดลมให้ลุง ผมไม่แน่ใจว่าแกหายใจไหม ผมตรวจชีพจรไม่เป็น และผายปอดไม่เป็น ผมเสียใจมากที่ทำอะไรไม่เป็น จนกระทั่งมีชายผู้หนึ่งเขาก็มาผายปอดให้ลุงและปั้มหัวใจ แต่เวลาก็ผ่านมา 3-4 นาทีแล้ว แต่ผมยังเห็นเหมือนลุงมีอาการสะอึกอากาศอยู่ที่ปาก 1-2 ครั้ง ผมไล่คนที่มุงให้ออกไปไกลๆแต่ให้บางส่วนมายืนบังแดดแทน หลังจากนั้นอีก 3 นาที รถพยาบาลก็มาถึง ผมดีใจที่รถมาได้เสียที แต่ก็ไม่สบายใจว่ากลัวจะเสียคุณลุงคนนั้นไป แล้วเมื่อพยาบาลได้ตรวจดู แล้วสิ่งที่ทุก ๆ คนไม่อยากให้เป็นนั่นคือ ม่านตาคุณลุงเป็นสีฟ้าไปแล้ว พวกเราเสียคุณลุงไป มันไม่ยุติธรรมเลยหวะ.... เพราะคุณลุงเพิ่งจะขี่รถออกมาจากบ้านได้แค่ 500 เมตร อีกไม่ถึง 500 เมตรก็ถึงร้านขายของเก่าที่ลุงจะเอาของเก่าไปขายเพื่อเอาเงินมาเลี้ยงตัวเองและครอบครัวของเขาแล้ว แจ่แล้วแกก็มาตายก่อนที่แกจะได้มีความสุขกับเงินที่แกหามาได้อย่างสุจริต ผมโทษตัวเองทั้งวัน ว่าทำไมตอนที่ อาจารย์สอนวิธีปฐมพยาบาลเบื้องต้นเมื่อตอนสมัยเรียนมัธยม แต่ผมไม่ตั้งใจเรียน ไม่สนใจมันเพราะคิดว่าเป็นเรื่องไกลตัว ขออภัยนะครับ 'ทำไมกูไม่ตั้งใจเรียนวะ ถ้าวันนั้นเรียนดีๆแล้วเอาความรู้มาใช้ คงจะช่วยคุณลุงทันสิ ว่ะ! ' ผมทำงานไม่ได้ทั้งวัน เพราะคิดถึงภาพคุณลุงผู้นั้นที่เสียชีวิตอยู่บนมือของผมที่พยุงแกไว้ ผมคิดว่า ถ้าตอนนั้นคนที่เดินมาเป็นคนที่เขารู้เรื่องการปฐมพยาบาลแทนที่จะเป็นผม คุณลุงคงจะรอดนะ เฮ้อ ผมผิดเองครับที่ไม่สามารถช่วยชีวิตคุณลุงผู้นั้นไว้ได้ ทั้งๆ ที่มีโอกาสที่จะเรียนวิธีเมื่อ 5 ปีที่แล้ว แต่ก็ไม่!!! ผมอยากให้คุณลุงลุกขึ้นมาแล้วพูดกับผมว่า 'ช่วยชีวิตลุงไว้หรอหนุ่ม!!' แล้วผู้ที่อยู่ข้าง ๆ แกอีกคนนั้นคือลูกสาวของแก ร้องไห้กอดกับแกด้วยความดีใจ แทนที่จะร้องไห้ด้วยความเสียใจ สิ่งนี้คงจะเป็นบทเรียน วึ่งทำให้ตั้งแต่วันนั้น ผมได้ศึกษาข้อมูลการปฐมพยาบาลเบื้องต้นมาตลอด เพราะอย่างน้อยผมก็ยังรู้สึกดีที่ได้กล้าเข้าไปช่วงแก แทนที่จะยืนมองผมกับพี่ชายคนหนึ่งช่วยคุณลุงผู้นั้นแล้วแดนเลี่ยงๆไปเหมือนพวกคนบางกลุ่มในบริเวณนั้นที่เหมือนไม่แสดงความเป็นห่วงเพื่อนมนุษย์ร่วมโลกด้วยกันเลย เพราะอาจจะมีคนพอจะทำอะไรเป็น แต่เขากลับไม่อยากมายุ่ง ได้แต่ยืนมอง พอมีคนขับรถมอไซด์มาจอดช่วยอีก 2-3 คนถึงได้เดินกันเข้ามาดู พวกนี้ มันน่า...นัก ถ้าเป็นต่างจังหวัดบ้านเราหละนะ เนี่ยวิ่งกรูกันเข้ามาช่วยละ จริงไหมครับ??? ผมไม่อยากให้สังคมที่มีความเจริญทางด้านวัตถุแต่กลับทำใหคนมีจิตใจแบบนี้กันหมด อย่างน้องถ้าช่วยอะไรไม่ได้ก็น่าจะมาโบกรถช่วยกันหน่อยก็ดี เพราะนี่มีแค่ ผมกับพี่อีกคนแค่นั้นที่ช่วยลุงอยู่กลางถนน โดยที่รถยังวิ่งไปวิ่งมาและโอกาสที่พวกเราจะโดนชนไปด้วยก็เยอะ.... หลังจากนั้นผมก็ใส่บาตรและทำบุญอิทิศส่วนกุศลไปให้แกซึ่งที่ผมเล่าเรื่องนี้ไม่ใช่อะไรหรอกครับ 1 ผมแค่อยากให้ทุกคนลองศึกษาหาความรู้เรื่องช่วยชีวิตและปฐมพยาบาลขั้นต้นด้วย เพราะตั้งแต่วันนั้นมา ผมคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องไกลตัวอีกต่อไปแล้ว และ 2 ผมอยากให้ทุกคนมีน้ำใจกันมากขึ้นกว่านี้ ช่วยเหลือสังคมกันมากขึ้นหน่อย ไม่ใช่จะยืนมองกันเฉย ๆ ช่วยชีวิตคนเถอะครับ เป็นสิ่งที่ประเสริฐที่สุดในชีวิตมนุษย์แล้วแหละครับ ทุก ๆ คน บอย...[/QUOTE]
เข้าสู่ระบบด้วย Facebook
เข้าสู่ระบบด้วย Twitter
เข้าสู่ระบบด้วย Google
ชื่อผู้ใช้งานหรือที่อยู่อีเมล์ของคุณ:
คุณมีบัญชีผู้ใช้หรือไม่?
ไม่มี, สร้างบัญชีผู้ใช้ตอนนี้
มี, รหัสผ่านของฉันคือ:
ลืมรหัสผ่านของคุณ?
อยู่ในระบบตลอดเวลา
RacingWeb.NET | The Racing Cars Community on Web.
ฟอรั่ม
>
Community Car Clubs
>
Nissan Car Clubs
>
Sunny Thailand
>
ฟังเรื่องงี่เง่าของผมครับทุกๆคน!...
>
X
หน้าแรก
หน้าแรก
Quick Links
โพสต์ล่าสุด
กิจกรรมล่าสุด
ผู้เขียน
ฟอรั่ม
ฟอรั่ม
Quick Links
ค้นหาฟอรั่ม
โพสต์ล่าสุด
ประกาศซื้อขาย
ประกาศซื้อขาย
Quick Links
ค้นหาประกาศซื้อขาย
กิจกรรมล่าสุด
ผู้ค้าขายคะแนนสูงสุด
สื่อ/วิดีโอ
สื่อ/วิดีโอ
Quick Links
Search Media
New Media
สมาชิก
สมาชิก
Quick Links
สมาชิกที่โดดเด่น
สมาชิกที่ลงทะเบียน
ผู้ใช้งานในขณะนี้
กิจกรรมล่าสุด
โพสต์ข้อมูลส่วนตัวใหม่
เมนู
ค้นหาเฉพาะชื่อ
โพสต์โดยสมาชิก:
แยกชื่อด้วยเครื่องหมายจุลภาค
ใหม่กว่า:
ค้นหาเฉพาะหัวข้อนี้
ค้นหาเฉพาะฟอรั่มนี้
แสดงผลเป็นหัวข้อ
การค้นหาที่มีประโยชน์
โพสต์ล่าสุด
เพิ่มเติม...