ติดต่อลงโฆษณา [email protected] หรือโทร. 081-811-1138 หรืออ่านรายละเอียดเพิ่มเติม คลิกที่นี่

ตอบกลับหัวข้อ

ชื่อ:

การตรวจสอบ:: กำลังโหลด...

ข้อความ:: [QUOTE="Super_book, post: 628071, member: 7515"]ส่งเมล์มาให้ผมอ่าน คงอยากระบาย ดังนี้ วันก่อนผมไปงานแต่งงานอดีตกิ๊ก (ที่ไม่ได้แปลว่าชู้ . . . แต่เป็นคนที่มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน)  เราเคยไม่ได้เจอกันมาเกือบปี จากการเจอกันครั้งสุดท้าย. . . ด้วยเหตุผลอะไรไม่รู้ แต่ผมพยายามนึกเองว่าเป็นเพราะงานเยอะ ไม่มีเวลา. . . ที่ทำให้เราห่างๆกันไป  ผมยังจำได้ วันที่เราเจอกันครั้งแรก  ผมไปหาเพื่อนที่คณะของเธอ เราอยู่สถาบันเดียวกัน แต่คนละฝั่งถนน ผมเห็นเธอเล่นกับหมาสกปรกๆ ตัวนึง ภาพนั้นยังชัดเจนอยู่เลย  ผู้หญิงผมยาว หน้าตาน่ารัก เล่นกับหมามอมแมม เธอเอาลูกชิ้นปิ้งมาให้น้องหมากิน ลูบหัวลูบหูมันแบบไม่รังเกียจ  ผมไม่เคยจีบผู้หญิง จีบไม่เป็นด้วย แต่ผมขอให้เพื่อนแนะนำเธอให้รู้จัก แสดงให้เห็นว่าผมสนใจเธอ ไม่รู้เรียกว่าจีบหรือเปล่า  เราคุยกันถูกคอเรื่องหมา เรื่องหนัง เรื่องเพลง เรื่องนินทาเพื่อนของเรา และเรื่องการเรียนที่เธอสนใจการเรียนของคณะผม และผมสนใจการเรียนคณะเธอซึ่งเป็นคนละสาย  ความสัมพันธ์ก่อตัว. . . เราอาจจะเป็นมากกว่าเพื่อน แต่ก็ไม่รู้จะใช้คำว่าแฟนได้ไหม เราไปกินข้าวด้วยกันทุกวัน ผมเดินไปส่งเธอที่ป้ายรถเมล์ทุกเย็น เราโทรคุยกันบ่อยๆ ถึงจะไม่บ่อยมาก วันหยุดเรานัดไปดูหนังด้วยกัน ผมถือของให้เวลาเธอไปชอปปิ้ง แต่เราไม่เคยบอกว่าต่างคนต่างรู้สึกยังไง ไม่เคยบอกใครและไม่เคยบอกกันว่าตกลงเราเป็นแฟนกัน ไม่เคยมีคำพูดหวานๆ หรือการกระทำที่มันพิเศษมากไปกว่านี้  จนเราเรียนจบ . ..  พอเริ่มทำงาน . . . สังคมก็เริ่มเปลี่ยน เวลาและความวุ่นวายในหน้าที่การงานทำให้ความกระตือรือล้นที่จะเจอกันน้อยลง ความถี่ในการโทรหากันห่างขึ้นเรื่อยๆ จนแทบจำไม่ได้ ว่าครั้งสุดท้ายที่เราเจอกัน กินข้าวกัน ดูหนังด้วยกัน และโทรศัพท์คุยกันคือเมื่อไหร่ ผมไม่คิดถึงเธอหรือเปล่า. . . ก็ไม่เชิง เพียงแต่มันมีเรื่องอื่นให้คิดมากกว่า จนเหมือนหลงๆลืมๆเธอไป. ..  เรามาเจอกันอีกทีตอนงานแต่งงานเพื่อนคนที่แนะนำให้เรารู้จักกัน หลังจากเรียนจบหลายปี เรายังคุยกันเหมือนเดิม แต่เหมือนระยะห่างมากขึ้น เราไม่ถามกันว่าแต่ละคนหายไปไหนมา ถามแต่ว่ากำลังทำงานอะไรอยู่ เป็นไงบ้าง  แล้วเราก็ห่างหายกันไปอีกครั้ง . ..  แล้ววันนึง . . . เธอก็โทรมาหาผม บอกว่ากำลังจะแต่งงาน กับชาวต่างชาติ ที่ทำงานที่เดียวกันกับเธอ  ผมบอกไม่ถูกว่ารู้สึกยังไง เราห่างกันจนผมไม่ควรจะหวงเธอแล้ว. . . แต่ผมก็รู้สึกใจหาย มันรู้สึกแปลกๆ เหงาๆ หัวใจหวิวๆ ยังไงไม่รู้  ผมไปงานแต่งงานของเธอ . . . บอกตรงๆ ว่าตอนอยู่ในงาน ผมนึกในใจว่าทำไมผู้ชายที่ยืนข้างเธอไม่ใช่ผม  แต่วันนั้นผมก็ได้แสดงความยินดีกับเธอไปอย่างเต็มใจ  . . . . .  เมื่อคืน  เธอโทรมาหาผม . .. เราคุยก ันมากขึ้นกว่าตอนที่ห่างหาย  ที่จริงผมเริ่มทำใจได้บ้างแล้วล่ะ  ก็เลยแกล้งบอกเธอไปว่า. . .เนี่ย พอบีแต่งงานไป โอเลยไม่รู้จะแต่งกับใคร  เธอหัวเราะ ถามว่า นี่โออยากแต่งงานกับบีด้วยเหรอ นึกว่าไม่อยาก  ผมก็ อ้าว ทำไมล่ะ โอดูไม่ชอบบีเหรอ  เธอนิ่งไปแป๊บนึง แล้วก็ถามแบบเสียงซีเรียสว่า ถามจริงเถอะ บีอยากรู้มานานแล้ว ว่าที่ผ่านมาโอคิดยังไงกับบี  ผมถามย้อนกลับว่าที่เราไปกินข้าว ดูหนัง กันเนี่ย มันไม่ได้หมายความว่าชอบเหรอ ไม่เคยทำแบบนี้กับใครเลยนะ  จากนั้นผมถึงได้รู้ว่า เธอรู้สึกไม่เข้าใจว่าผมคิดไงมาตลอด เพราะเราไปไหนมาไหนด้วยกันทุกวัน คุยกันทุกวัน  แต่ผมไม่เคยมีอะไรหวานๆ ไม่เคยแสดงความห่วงใยเป็นพิเศษ ไม่เคยบอกว่าชอบเธอ ไม่รู้ว่าเราเป็นแฟน. . . หรือเป็นเพื่อนที่สนิทกันมาก  ซึ่งสิ่งที่เธออยากรู้มาตลอดคือผมชอบเธอระดับไหน แค่คนควงเล่น หรือมากกว่านั้น (ผมดูเหมือนคนคบผู้หญิงไว้ควงเล่นขนาดนั้นเลยเหรอ . . .) เพราะเป็นผู้หญิง . . . ทำให้เธอไม่เคยกล้าถาม แต่วันนี้ถามฐานะ'เพื่อนเก่า'  ตอนนั้นผมเองก็ไม่ได้พูด เพราะพูดไม่เป็น แล้วก็ไม่นึกว่าผู้หญิงจะต้องการการแสดงออกที่ชัดเจนมากกว่านี้  ยิ่งพอเรียนจบ ผมเหมือนหายไปเลย . . . ไม่ค่อยได้ติดต่อกัน  ผมรู้สึกเหมือนกับว่า หัวข้อการคุยหลังจากนั้น คือเราต่างเสียดายที่เราไม่เปิดเผยความรู้สึกให้ อีกฝ่ายมากกว่านี้ในตอนนั้น ถึงเราจะคุยกันเหมือนเป็นเรื่องน่าขำ . ..  หลังจากวางสาย ผมรู้สึกเหงาๆ หวิวๆ ยิ่งกว่าตอนที่รู้ว่าเธอจะแต่งงาน  มันเหมือนอะไรบางอย่างที่เราควรจะรักษาไว้ แต่กลับรักษาไม่ได้  แล้วตอนนี้มันก็สายเกินไปที่จะเรียกกลับมา  ก็หวังว่าความเหงาแบบนี้มันคงจะผ่านไป. . .  ไม่กี่วันหลังงาน ผมได้รูปแต่งงานของเธอมา (ผมขอรูปเจ้าสาวที่เธอไปถ่ายติดหน้างานไว้) ผมดูแล้วก็ยิ้มๆ ทุกครั้ง ใช่ครับ . . . ถึงมันจะเศร้า แต่อย่างน้อยเธอก็เป็นความทรงจำที่ดี  ตอนที่ผมเห็นรูปนี้ครั้งแรก ผมไม่เคยฝันว่างานแต่งงานผมจะเป็นไง. . . เจ้าสาวผมจะเป็นใคร หน้าตาแบบไหน ไม่เคยคิดด้วยซ้ำ .. .ว่าตัวเองจะแต่งงานหรือเปล่า  แต่รูปถ่ายผู้หญิงปล่อยผมยาว ยิ้มกว้าง แต่งหน้าอ่อนๆ ใส่ชุดสีขาวสบายๆริมสระน้ำ . . . ทัดดอกไม้สีขาวที่หู รูปนี้ ผมรู้สึกเสียดายจริงๆ ที่เธอไม่ใช่เจ้าสาวของผม ไม่ได้ใส่ชุดนี้เพื่อผม  ในงานแต่งงานของเธอ ทุกครั้งที่มองเธอ ผมถามตัวเองตลอด . . ว่าทำไมผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างเธอวันนี้ไม่ใช่ผม แต่คำตอบของสิ่งที่ผมถามตัวเอง. . .ผมก็รู้ว่าเพราะอะไร  เหตุการณ์นี้คงเป็นบทเรียนน่ะครับ ซึ่งไม่รู ้ผมจะมีโอกาสได้แก้ตัวอีกหรือเปล่า  เรื่องของคนที่ไม่ชัดเจน ไม่สม่ำเสมอ และเข้าใจยาก อย่างผม อยากเอามาเล่าสู่กันฟัง ไม่อยากให้เกิดกับใคร. ..  ใครที่ยังมีสิ่งที่ตัวเองหลงลืม ลองย้อนหันกลับไปมอง และเอาใจใส่ให้ความสำคัญกับสิ่งนั้นอีกนิดนะครับ จะได้ไม่ต้องมานึกเสียดายทีหลัง . . . ถ้าสิ่งนั้นพลาด หรือหลุดลอยไป  หรื อถ้าพลาด อย่างน้อยก็ยังรู้สึกว่าได้ทำเต็มที่แล้ว ไม่ใช่พลาด เพราะปล่อยปละละเลย  อย่าลืมนะครับ . . . ขอย้ำอีกทีว่า  ++ ค ว า ม รั ก ต้ อ ง ก า ร ค ว า ม ชั ด เ จ น แ ล ะ ส ม่ำ เ ส ม อ++[/QUOTE]

เข้าสู่ระบบหรือลงทะเบียน

ตอบกลับหัวข้อ

Sitemap

Website Partner

Socialising

เข้าสู่ระบบหรือลงทะเบียน

ตอบกลับหัวข้อ

การค้นหาที่มีประโยชน์