แปลกมะ...............ฮ่ะ

การสนทนาใน 'Pickup Freedom Club' เริ่มโดย Pe..Strada, 17 สิงหาคม 2007

< Previous Thread | Next Thread >
  1. Pe..Strada

    Pe..Strada New Member Moderator

    3,417
    8
    0
    555555555+
     
  2. Pe..Strada

    Pe..Strada New Member Moderator

    3,417
    8
    0
    >ความรู้สึกของน้องคนหนึ่งที่บรรยายออกมาจากใจ ในขณะที่....
    >ผมก็เป็นเช่นเด็กวัยรุ่นทั่วๆไป เรียนเที่ยว นอน กิน
    >ดึกๆผมก็โทรคุยกับแฟนของผม
    >ซึ่งทั้งหมดเหล่านี้มันก็เป็นกิจวัตรประจำวันของผมและผมก็เชื่อว่าใครๆเค้าก็ทำแบบนี้กัน
    >"จ้า ตัวเอง วันนี้กินข้าวรื้อยาง" "กินกับอะไรบ้าง
    >แล้วตอนกินตัวเองคิดถึงเค้ามั้ยเนี่ย" "รู้มั้ยตัวเอง ถ้าเค้าเป็นผีเนี่ย
    >เค้าอยากเป็นกระสือที่รักจะได้เห็นใจไง""ตัวเองวางก่อนดิ
    >ก่อนดิ"ประโยคต่างๆที่ผมได้คิดและคัดสรร เตรียมพร้อมมาต่างๆก่อนโทร
    >ผมยังคงใช้เวลาส่วนใหญ่ตอนดึกไปกับการคุยโทรศัพท์
    >ระยะเวลาอันผมได้ใช้ไปในแต่ละครั้งนั้น พอรู้สึกอีกทีก็ผ่านไปหลายชั่วโมงแล้ว
    >แต่ผมก็ไม่ชอบนะ หากใครจะมาว่าผมไร้สาระ ก็ไม่เห็นหรอคนส่วนใหญ่เค้าก็ทำกัน
    >"เอ้อ เกือบลืมไปอีกอย่างกิจวัตรอีกอย่างนึงของผมก็คือ
    >แม่ของผมมักชอบโทรหาผมทุกวัน" "ตอนนี้ลูกอยู่หอรึยัง""เย็นนี้กินข้าวอิ่มมั้ย"
    >"วันนี้เรียนเป็นยังไงบ้าง" "อย่าไปเที่ยวที่ไหนไกลนะ" โธ่!คำถามเดิมๆ
    >ผมก็ตอบไปแบบเดิมๆ แม่ผมก็ไม่เบื่อซักที ยังคงโทรหาผมเป็นประจำ
    >โชคดีที่ผมพยายามตัดบทคุย ผมกับแม่น่ะคุยกันไม่กี่นาทีก็วางแล้ว
    >ก็มันไม่มีอะไรจะคุยจะให้ผมทำยังไง"
    >จนกระทั่งวันนั้น"ตัวเองตอบเค้าได้รึยังว่ารักเค้ามั้ย" "เร็วๆสิ
    >เค้ายังอุฒส่าห์บอกรักตัวเองไปแล้วนะ""แล้วยังจะใจร้ายไม่บอกรักเค้าอีกหรอ"aติ๊ดๆ
    >ติ๊ดๆ เสียงจากโทรศัพท์บอกผมว่ามีสายซ้อน ผมมองไปที่หน้าจอมันขึ้นชื่อว่า
    >"Home""โธ่ แม่โทรมาทำไมตอนนี้เนี่ย กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มเลย" ผมไม่สลับสายผม
    >ผมยังคงคุยกับสุดที่รักของผมต่อไป
    >เพราะผมรู้ว่าสิ่งที่แม่จะคุยกับผมก็คงเป็นประโยคเดิมๆ
    >"และนั่นก็เป็นโอกาสสุดท้าย
    >ที่ผมจะมีโอกาสฟังเสียงของแม่"หลังจากนั้นไม่นานทางญาติของผมโทรมาแจ้งผมว่า
    >เมื่อคืนนี้บ้านของผมถูกขโมยเข้า และแม่ของผมขัดขืนและได้ต่อสู้กับโจร
    >จึงถูกโจรใช้มีดแทงเข้าที่ท้อง แม่เสียชีวิตเพราะทนพิษบาดแผลไม่ไหว
    >ญาติของผมเล่าอีกว่าตอนไปพบศพแม่นั้น ในมือของแม่กำโทรศัพท์ไว้แน่น
    >และเบอร์โทรออกล่าสุดของเธอไม่ใช่โทรแจ้งตำรวจหรือเรียกรถพยาบาล
    >แต่แม่เลือกที่จะโทรหา "ผม"
    >สิ่งสุดท้ายในชีวิตที่แม่ผมเลือกที่จะทำคือโทรศัพท์หาผมเพื่อฟังเสียงของผมวินาทีนั้นน้ำตาของผมไหลอาบแก้ม
    >ผมพูดอะไรไม่ออก มือและตัวของผมสั่น วันนั้นผมเลือกที่จะคุยกับแฟนผม
    >ดีกว่าที่จะคุยกับแม่ของผม ผู้หญิงคนเดียวในโลก ที่คุยกับผมเป็นคนแรกในชีวิต
    >ผู้หญิงคนเดียวที่ผมสามารถที่จะคุยกับเธอได้ทุกเวลา
    >โดยที่ผมไม่ต้องเตรียมบทพูดใดๆ ไม่ต้องกังวลว่าเธอจะประทับใจหรือไม่
    >ไม่ต้องมีมุข ไม่ต้องมีคำหวานใดๆ
    >คนเดียวในโลกที่โทรมาหาผมเพียงแค่ฟังผมพูดประโยคเดิมๆ
    >คนเดียวในโลกที่ไม่ว่าโทรศัพท์เธอจะโปรโมชั่นแพงแค่ไหนก็ยังโทรหาผม"และคนเดียวในโลกที่เลือกคุยกับผมในวินาทีสุดท้ายในชีวิต"ในบางครั้งประโยคที่ว่า
    >"ไม่มีคำว่าสาย หากเราคิดที่จะแก้ตัว"
    >มันก็ไม่เป็นความจริง"เพราะบางปรากฏการณ์ในโลก เกิดขึ้นได้แค่ครั้งเดียว"
    >อาจเป็นเพราะเวรกรรมของผม
    >หลังจากนั้นไม่นานแฟนผมที่ผมใช้เวลาคุยกับเธอวันหลายๆชั่วโมงคุยกับเธอก็ทิ้งผมไป
    >วันนี้ผมเริ่มเข้าใจชีวิตมากขึ้นหลายๆอย่างที่คนส่วนใหญ่ทำ
    >มิได้หมายถึงสิ่งที่ถูกต้องเสมอไป
    >เพราะตัวเราเท่านั้นที่เป็นผู้ต้องรับผลการกระทำของเราเอง
    >"เราจะรู้ว่าสิ่งใดสำคัญ ก็ต่อเมื่อเราต้องเสียมันไป"
    >ทุกวันนี้ผมนั่งมองโทรศัพท์ รอที่จะตอบคำถามเดิมๆให้ผู้หญิงคนหนึ่งฟัง
    >แต่ผู้หญิงคนนั้นคงไม่มีอีกแล้ว
     
< Previous Thread | Next Thread >

แบ่งปันหน้านี้